Ons onderwijs is niet meer van deze tijd
Het uitgangspunt van iemand die aan een studie begint, is dat deze studie met een voldoende resultaat wordt afgerond. Dit resultaat kan men zien als een proeve van bekwaamheid. Wanneer we de weg hier naartoe onder de loep nemen, moeten we helaas concluderen dat deze weg bezaaid is met obstructies.
Reeds in de jaren 90 was de Universiteit Maastricht in Nederland voorloper van het zogenaamde pgo-systeem. In dit probleemgestuurde onderwijs ligt de focus niet op massale hoorcolleges, maar vooral op zelfstudie. Het aantal contacturen op de universiteit blijft beperkt tot maximaal tien uur per week. In die uren bespreken groepen van ongeveer 14 studenten volgens een vaststaand stappenplan de te bestuderen leerstof.
Nu, 25 jaar later, is de Universiteit Maastricht nog steeds voorloper en uniek met dit systeem. Bij de meeste universiteiten en hogescholen is er nog steeds sprake van massale hoorcolleges, waarbij er vaak niet eens voldoende zitplaatsen zijn voor alle studenten. Ikzelf heb dit systeem nooit begrepen. Waarom zou je twee uur lang naar iemand luisteren, terwijl je diezelfde boodschap ook in een boek kunt lezen?
In de huidige digitale tijd waarin we leven, zijn er voldoende efficiëntere middelen voorhanden om studenten te onderwijzen. In het buitenland bestaan al volledig digitale universiteiten. Nederland blijft op dit gebied helaas mijlenver achter. Wie pakt de handschoen op en gaat als een olifant door de porseleinkast?